به نقل از «عصر ایران»

«ناوگان ارواح»؛ بررسی کیفی و کمی کشتی های جنگی بدون سرنشین نیروی دریایی آمریکا (+عکس)

تاریخ انتشار: ۲۲ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۳۸۱۸۴

یکی از قدیمی ترین افسانه های دریایی مربوط به کشتی ارواح است، کشتی ای بدون خدمه که در حال حرکت در اقیانوس های جهان است. در حالی که افسانه ها از کشتی هایی سخن می گویند که نفرین شده، توسط ارواح تسخیر شده یا خدمه ای دارند که قربانی خیانت بوده اند، نسل جدیدی از کشتی های ارواح عمداً بدون سرنشین شده اند.

نیروی دریایی ایالات متحده می خواهد یک ناوگان کامل از این کشتی های ارواح خودرانی که در مسیر خطر حرکت می کنند – داشت باشد تا ملوانان انسانی واقعی به خطر نیفتند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش روزیاتو، کشتی های رزمی littoral نیروی دریایی ایالات متحده که زمانی ابزارهایی ارزان قیمت برای اضافه کردن کشتی و توانایی توان ناوگان شناخته می شدند، مشخص شده که شکست های پرهزینه ای هستند که نه قابل اطمینان هستند و نه توانمندی دارند

نیاز

نیروی دریایی ایالات متحده در بحران کشتی سازی به سر می برد. این سرویس بارها تلاش کرده است تا سایز نیروی رزمی خود را افزایش دهد، تا بار اعزام بر روی کشتی های موجود را کاهش دهد و با رشد انفجاری نیروی دریایی چین مقابله کند.

در سال ۲۰۱۶، تعداد دارایی نیروی دریایی ۲۷۵ فروند کشتی بوده است. در سال ۲۰۱۷، دولت ترامپ یک نیروی دریایی با ۳۵۵ کشتی را به یک سیاست ملی تبدیل کرد، با این حال اکنون، هفت سال بعد، این ناوگان تنها ۱۷ کشتی افزایش یافته است و در مجموع ۲۹۲ کشتی را شامل می شود.

بودجه ثابت کشتی سازی، مشکل در استخدام نیروهای جدید، ظرفیت کشتی سازی و مشکلات مدیریتی همگی در این شکست نقش داشته اند، اما بدترین نکته این است که اوضاع به این زودی ها بهتر نخواهد شد. در نتیجه، این سرویس به شدت روی کشتی های بدون سرنشین سرمایه گذاری کرده است، که کوچک تر، ارزان تر هستند، به هیچ خدمه ای نیاز ندارند، ساخت آن ها آسان است، و برای سیستم بوروکراتیک آسان است که به آن ها “بله” بگوید.

نیروی دریای ایالات متحده به قدری در مورد آینده کشتی های بدون سرنشین مصمم است که تشکیل ناوگانی متشکل از ۳۷۳ کشتی سرنشین دار همراه با ۱۵۰ کشتی بدون سرنشین را تا سال ۲۰۴۵ انتظار دارد.

برای آشنایی با ناوگان ارواح آینده، بیایید نگاهی به ناوگان ارواح امروز بیندازیم.

شناور سطحی بدون سرنشین با قدرت جابجایی متوسط Sea Hunter در لنگرگاه پایگاه دریایی سن دیگو در سال ۲۰۲۳

Sea Hunter و Sea Hawk

اولین کشتی بدون سرنشین در دارایی های نیروی دریایی ایالات متحده، Sea Hunter بود که برای اولین بار در سال ۲۰۱۶ وارد خدمت شد و پیش از انتقال به دفتر تحقیقات دریایی، به عنوان یکی از برنامه های دارپا شروع به کار کرد. این طرح که یک قایق دارای سه بدنه است، برای بهبود پایداری در دریاهای آزاد، از هر دو طرف به تکیه گاه های جانبی مجهز شده است.

Sea Hunter بیش از ۴۰.۲ متر طول دارد و در حالت بارگیری کامل ۱۴۵ تن بار را جابجا می کند. این کشتی دارای حداکثر سرعت ۲۷ گره معادل ۵۰ کیلومتر در ساعت است و به گونه ای طراحی شده که به تنهایی و در دریاهای آزاد تا ۹۰۰۰ مایل دریایی حرکت کرده و در عین حال به صورت خودکار عمل کند. در سال ۲۰۱۹، Sea Hunter از سن دیگو به پرل هاربر در هاوایی رفت و برگشت، در حالی که کاملاً خودران و مستقل بود.

سی هانتر در اصل برای برنامه موسوم به Anti-Submarine Continuous Trail Unmanned Vessel متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده تهیه شد، تلاشی برای آزمایش زیردریایی های بدون سرنشین به عنوان بستری برای ردیابی (و احتمالاً درگیر شدن با) زیردریایی های دشمن.

جنگ ضد زیردریایی ذاتاً بسیار کند و پر زحمت است و نیاز به ساعت های طولانی گشت زنی، جمع آوری و تحلیل داده ها دارد. یک شکارچی زیردریایی بدون سرنشین، با استفاده از هوش مصنوعی برای تفسیر داده های حسگر، می تواند برای شناسایی و ردیابی یک زیردریایی و سپس درگیری با آن با یک سلاح ضد زیردریایی مانند اژدر هدفیاب سبک Mk. 46 مورد استفاده قرار گیرد.

در سال ۲۰۲۱، نیروی دریایی مالکیت Sea Hawk، کشتی خواهر سی هانتر را در اختیار گرفت. Sea Hawk نسخه بهبود یافته ای از خواهر بزرگترش بود که دارای روزآمدسازی هایی مبتنی بر “بیش از ۳۰۰ درس” آموخته شده از برنامه Sea Hunter است.

براساس گزارش سرویس تحقیقاتی کنگره، این دو کشتی در کنار هم نماینده زیرمجموعه ای از شناورهای سطحی بدون سرنشین به نام کشتی های سطحی بدون سرنشین متوسط (MUSV) هستند که «۱۳.۷ متر تا ۵۸ متر طول دارند و قدرت جابجایی های آن ها تقریبا ۵۰۰ تن است که آن ها را به اندازه کشتی های گشت زنی می کند».

شناور سطحی بدون سرنشین Ranger در حال عبور از اقیانوس آرام در ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳. Ranger دارای چندین کانتینتر کشتی رانی است که به عنوان جانشینی برای پرتابگرهای موشکی در این تست به کار گرفته شده اند

Ranger, Mariner, و Vanguard

جفت بعدی کشتی های جنگی بدون سرنشین، رنجر و مارینر بوده و تا حد زیادی یک مشابه هستند. هر کدام بیش از ۵۸.۸ متر طول داشته، ۶۷۳ تن بار را جابجا می کنند و می توانند با سرعت ۳۷ گره دریایی حرکت کنند.

بر خلاف دو کشتی دیگر، رنجر و مارینر هر دو دارای انبارهای های بلند و مسطحی هستند که دو سوم عقب کشتی را اشغال می کنند و به آن ها اجازه می دهند تا انواع محموله ها، به ویژه محموله های کانتینری را با استفاده از کانتینرهای استاندارد حمل ایزو حمل کنند.

هر دو کشتی به نسخه های “مجازی شده” سیستم نبرد Aegis مجهز هستند، کامپیوتری که رادار کشتی، سونار، نبرد الکترونیکی و سیستم های تسلیحاتی را به یک سیستم متمرکز متصل می کند. سیستم های رزمی اولیه Aegis که در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ساخته شدند، از کامپیوترهایی به بزرگی یک اتاق برای کار استفاده می کردند.

به لطف قانون مور (که پیش بینی می کند با پیشرفت فناوری، تعداد ترانزیستورها در یک تراشه کامپیوتری سیلیکونی هر دو سال دو برابر خواهد شد) کامپیوترهای لازم برای اجرای سیستم Aegis تا اندازه بسته ای به کوچکی یک چمدان بزرگ، کوچک شده اند. سیستم Aegis به این دو کشتی اجازه می دهد تا کشتی های بدون سرنشین دیگر را نیز کنترل کنند.

در سال ۲۰۲۱، رنجر به اولین کشتی بدون سرنشینی تبدیل شد که یک موشک، یک موشک ضد هوایی و ضد سطح SM – ۶ را که در محفظه بار ذخیره شده بود، پرتاب کرد. اگر سیستم رزمی Aegis یک کشتی بدون سرنشین بتواند داده ها را از کشتی های نزدیک خود دریافت کند، می تواند در ادامه موشک هایش را به سمت اهداف دشمن پرتاب کند.

این بدان معنا نیست که کشتی می تواند به صورت خودکار شلیک کند – صرفاً اینکه Aegis می تواند سیستم های جنگی کشتی را از طریق Aegis هماهنگ کند؛ و همچنان یک مرد یا زن در این حلقه باید اجازه شلیک بدهد. به عبارت دیگر، ترکیب Aegis و قابلیت حمل بار می تواند این دو قایق بدون سرنشین را به ناوشکن های کوچک تبدیل کند.

Vanguard در حال به آب انداخته شدن در ژانویه ۲۰۲۴

در ۱۵ ژانویه, کمپانی کشتی سازی Austal، کشتی بدون سرنشین ونگارد را به آب انداخت که شبیه به رنجر و مارینر بود. اما بر خلاف این دو کشتی ها که از کشتی های تجاری تبدیل شده بودند, ونگارد به عنوان یک کشتی بدون سرنشین ساخته شد.

رنجر , مارینر و ونگارد همگی شناورهای سطحی بدون سرنشین بزرگ ( LUSV ) محسوب می شوند که ” ۶۱ تا فوت تا ۹۱.۵ متر طول دارند و در حالت بارگیری کامل قدرت جابجایی ۱,۰۰۰ تا ۲,۰۰۰ تن را دارند که آن ها را به اندازه یک ناوچه بزرگ می کند».

حرف آخر

ناوگان ارواح نیروی دریایی ایالات متحده روی دو نقطه ضعف این سرویس تمرکز کرده است: جنگ ضد زیردریایی و ظرفیت موشکی .MUSV های آینده یک جنبه از قابلیت شکار زیر دریایی این سرویس را تشکیل خواهند داد, شاید حتی کاروان هایی که در آب های آلوده به زیردریایی عبورهای خطرناکی دارند را اسکورت کنند, در حالی که LUSV ها با ارائه موشک های اضافی آماده شلیک, قدرت آتش ناوشکن ها را افزایش خواهند داد.

کشتی های ارواح هرگز جایگزین کشتی های سرنشین دار نخواهند شد, اما این فضا وجود دارد که این دو با هم برای نبردهای دریایی آینده همکاری کنند

کانال عصر ایران در تلگرام

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: ناوگان ارواح کشتی جنگی نیروی دریایی ایالات متحده سطحی بدون سرنشین کشتی بدون سرنشین بدون سرنشین ناوگان ارواح کشتی سازی دو کشتی متر طول

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۳۸۱۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طرح بلندپروازانه ترکیه برای ساخت ناو هواپیمابر

ترکیه در صدد ساخت نخستین ناو هواپیمابر بومی خود است؛ طرحی بلندپروازانه که هدف آن برآورده‌کردن نیازهای این کشور در حوزه نیروی دریایی است.

به گزارش ایسنا، خبرها حاکی از آن است که ناو هواپیمابر ترکیه قرار است از فناوری «استوبار» (STOBAR) استفاده کند.

در این فناوری هواپیماها بدون کمک منجنیق‌های روی عرشه و تنها با نیروی حاصل از موتور خود به پرواز درمی‌آیند.

در همین راستا، عرشه این ناوها را مانند سکوهای پرش اسکی، شیب‌دار می‌سازند.

بااین‌حال، ازآنجاکه بیشتر هواپیماهای استفاده‌شده روی این ناوها از قابلیت فرود عمودی بهره‌مند نیستند، کابل‌های فرود همچنان در هنگام فرود به هواپیماها کمک می‌کنند.

به گزارش «کلش ریپورت»، طول این کشتی ۲۸۵ متر، عرض آن ۷۲ متر و وزن آن ۶۰ هزار تُن خواهد بود. همچنین بر اساس گزارش‌ها، حداکثر سرعت این ناو هواپیمابر ترکیه به ۲۵ متر خواهد رسید.

بر اساس طرح اولیه آنکارا، این نا هواپیمابر ظرفیت حمل ۵۰ جنگنده را خواهد داشت که ۲۰ فروند از آن‌ها روی عرشه و ۳۰ فروند در آشیانه ناو نگهداری خواهند شد.

این ناو می‌تواند برای پرواز پرنده‌های مختلفی مورداستفاده قرار گیرد، از جمله جنگنده‌های «آنکا ۳»، هواگرد نظامی سبک «هورجت»، پهپاد «بیرقدار کیزیلما» و پهپاد «بیرقدار تی‌بی ۳».

طراحی و ساخت این ناو بر عهده دفتر طراحی پروژه نیروی دریایی ترکیه است؛ نهادی که گرچه تا امروز چندین ناوچه و ناوشکن تولید کرده، اما تجربه‌ای در حوزه ناو هواپیمابر ندارد.

انتهای پیام